Η ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Περιορισμένες πια οι επιλογές στις κινηματογραφικές αίθουσες, αλλά μια περίεργα ενδιαφέρουσα ταινία καταφέρνει και ισορροπεί την κατάσταση...

«I Love You Phillip Morris»
Σκηνοθεσία: Γκλεν Φικάρα, Τζον Ρέκουα
Παίζουν: Τζιμ Κάρεϊ, Γιούαν Μακ Γκρέγκορ, Λέσλι Μαν, Ροντρίγκο Σαντόρο

Ένας συμβατικός άνθρωπος αποφασίζει ξαφνικά ν' αλλάξει τη ζωή του και μεταμορφώνεται σ' έναν πολυμήχανο απατεώνα και... γκέι.

Δύσκολο να πιστέψεις βλέποντας τις περίεργες στροφές που παίρνει η ακόμα πιο αναπάντεχη ζωή του Στίβεν Ράσελ ότι όλο αυτό είναι μια πραγματική ιστορία. Οχι τόσο γιατί είναι από εκείνες τις ιστορίες που το απίθανο είναι μια φτωχή λέξη για να περιγράψει τα όσα συμβαίνουν, όσο γιατί στις χαμηλές πτήσεις του καιρού μας δε νοούνται τέτοιες δραματικές αλλαγές πορείας. Ακόμα περισσότερο -και εξίσου σημαντικό- είναι ότι όλο αυτό, ως ταινία, καθόλου δε φοράει το μανδύα μιας συγκεκριμένης στολής (δεν είναι ακριβώς κωμωδία, δεν είναι ακριβώς μια... τραγική κομεντί, δεν είναι ακριβώς τίποτα), μπερδεύοντας ακόμα περισσότερο τα πράγματα και... τους ανυποψίαστους θεατές.
Ο Στίβεν (ο Τζιμ Κάρεϊ σε κάτι που ξέρει να κάνει καλά) που παίρνει τη στροφή της ζωής του δε διαπιστώνει μόνον ότι είναι ομοφυλόφιλος, αλλά κι ένας διαπρύσιος μαχητής πραγμάτων που εκ πρώτης μοιάζουν παράλογα και αδύνατα. Διαπιστώνει, επίσης, ότι μπορείς να δημιουργήσεις από μόνος σου το μεγάλο έρωτα της ζωής σου, έστω (ή μάλλον ακριβώς επειδή είσαι εκεί) και στη φυλακή, ότι μπορείς να κατασκευάσεις σχέσεις, πάθη κι εξαρτήσεις – αλλά, υποθέτουμε, αυτό είναι ένα κοινό καλά κρυμμένο μυστικό, έτσι δεν είναι; Από την άλλη, ο Φίλιπ Μόρις -καμία (;) σχέση με τσιγάρα-, ένας περίεργα παθητικός αποδέκτης της ενέργειας του Στίβεν, δίνει την ευκαιρία στον Γιούαν Μακ Γκρέγκορ να εξηγήσει πώς είναι δυνατόν να φτιάχνεις στην οθόνη έναν απρόσμενο χαρακτήρα, παίζοντας με τον ίδιο τρόπο.
Ναι, έχει χιούμορ, γέλιο και υπερβολή η ταινία, όπως κι ένα σενάριο που δείχνει να βιάζεται να μιλήσει για κάτι που δεν είναι ακριβώς σίγουρο τι είναι. Οπως κι έχει μια γλυκιά ιεροσυλία στη δομή της (την οποία οι σκηνοθέτες δόξασαν ως σεναριογράφοι στο βέβηλα αστείο «Bad Santa») που ενίοτε σε αφήνει μετέωρο. Αλλά δεν είναι αυτά τα κύρια στοιχεία που την κάνουν να έχει την περίεργα ευχάριστη γεύση ενός εξωτικού φρούτου και τη θολή λάμψη ενός κρυστάλλου που δεν ξέρεις αν είναι πολύτιμος λίθος ή απλό καθρεφτάκι. Πάνω απ' όλα είναι η αίσθηση που σου αφήνει, ένα εσκεμμένα ανολοκλήρωτο παζλ συναισθημάτων, χαρακτήρων και καταστάσεων, πολύ πιο πέρα από τη στροφή ενός ανθρώπου και τις έντονες εμμονές του και πολύ πιο κοντά σ' ένα ιλαροτραγικό πεδίο. Εκεί όπου άνθρωποι που νιώθουν παράξενες ενοχλήσεις στο στομάχι και στον εγκέφαλο, αφήνονται στη γλίστρα κι έτσι καθώς κυλάνε τις υπάρξεις τους, τις βλέπουν απέξω και είναι όλο και περισσότερο σίγουροι ότι αυτή η κούρσα δεν έχει τελειωμό. Είναι οι τυχεροί της ζωής...


Πηγή: Τάσος Ρέτζιος http://www.agelioforos.gr/

Posted in: Movies